GLADIOLE

Osiemnastoletnia Bernadette mieszka w Uppsali. Od pewnego czasu jej domem stał się szpital – zdiagnozowano u niej nowotwór. Teraz dziewczyna na oddziale onkologicznym czeka na operację. Choroba Bernadette przemienia bliskich jej ludzi, sprawia, że muszą zmierzyć się z samymi sobą, pokonać lęki i słabości. Wyzwala pokłady troski, wrażliwości i pomysłowości, których nie podejrzewaliby wcześniej u siebie. Przyjaciele muszą na nowo zbudować relacje, odnaleźć w sobie cząstkę Bernadette, jej otwartość i dobroć. A i ona sama nie może poddać się rezygnacji.

Powierzając narrację coraz to innemu bohaterowi, autorka subtelnie rysuje portrety psychologiczne całej grupy ludzi, którzy trwają, w jakimś sensie niezmienni, wciąż ci sami, a jednak stają się sobą na nowo. Fragment powieści: Anja nie wiedziała, co powiedzieć. Zabrakło jej słów. Tak, pamiętała te słowa. Bernadette była wtedy z nimi w mieście, to było przed Dniem Nauczyciela i one jako członkinie samorządu poszły z przewodniczącą do kwiaciarni zamówić bukiet. Zamówiły róże, oczywiście, ale Bernadette podziwiała wtedy wystawione w wazonie wyjątkowo dorodne gladiole i żałowała, że nie ma z sobą aparatu. Jakby to było dziś, zobaczyła jej natchnioną twarz, lekki uśmiech i ten gest, z jakim głaskała łodygi i układała palce w ramkę. Teraz przyszło jej do głowy, że Bernadette może lubić te kwiaty właśnie za to, że sama jest jak one, i natychmiast poczuła dławienie w gardle, a oczy zaszły jej mgłą.