ROK REPORTERA

"ROK REPORTERA" to porywający zapis przeżyć reportera, który dla TVP przygotowywał relacje telewizyjne z wydarzeń szczególnie naznaczonych piętnem tragedii.
"Pewnie jak każdy dwudziestopięcioletni reporter wyobrażałem sobie, że gdy znajdę się w jakimś niebezpiecznym miejscu - to nie tylko powstanie z tego świetny materiał, ale może dane mi będzie zrobić coś dobrego. Tak naprawdę dobrego. Uratować dziecko, które gdzieś zabłąka się pod ostrzałem, pomóc nosić rannych do karetki, dać wodę komuś kto umiera z pragnienia, itp. Jak bardzo głupio nie brzmiałoby to teraz - to wtedy naprawdę miałem taki plan. Rwanda i Kongo, gdzie wyjeżdżałem wydawały się idealnym miejscem i na materiał i "moje przeżycia"."- tak zaczyna się nowa książka Piotra Kraśko ROK REPORTERA.

Książka jest zbiorem reportaży z podróży Autora na Bliski Wschód, do Afryki i Ameryki z lat 1996?2005. Ich bohaterami są mieszkańcy Rwandy i Konga, gdzie wskutek walk wywołanych pomiędzy plemionami Hutu i Tutsi zabito około miliona ludzi, Strefy Gazy i Zachodniego Brzegu Jordanu, gdzie Palestyńczycy i Żydzi bezskutecznie próbują żyć obok siebie w pokoju, Iraku, który, mimo upływu kilku lat od obalenia dyktatury Saddama Husajna ciągle targany jest konfliktami religijnymi i zamachami terrorystycznymi, Tajlandii i Stanów Zjednoczonych, gdzie tsunami oraz straszliwe huragany: Katrina, Wilma i Rita pokazały niszczącą siłę przyrody, powodując śmierć setek tysięcy osób i nieopisane zniszczenia oraz Bejrutu, na który spadały izraelskie bomby.

We wszystkich tych miejscach Piotr Kraśko "wędruje, patrzy, rozmawia, słucha" zwykłych ludzi, żeby później obiektywem kamery opisać konflikty, tragedie, i kataklizmy, widziane ich oczami.

Sam Autor tak pisze o książce: "Wydarzenia, o których opowiada ta książka nie rozegrały się w ciągu jednego roku. Kiedy o nich myślę wydaje mi się jednak, że to było jedno długie upalne lato. Wojny w Rwandzie, Kongo, Libanie, rozruchy w Gazie, Ramallah, Tajlandia po tsunami, Nowy Orlean po Katrinie, Irak. To zawsze było upalne lato. W telewizji pracuje się codziennie. Już dawno przestałem dzielić dni na powszednie i weekendy i złapałem się na tym, że nie zauważam lat. Pierwszą i ostatnią opisaną w tej książce historię dzieli 12 lat, ale mam wrażenie, że to tylko kilka miesięcy, niecały rok. Rok reportera, który ma tylko jedną porę roku [...] Przez te 12 lat, pomiędzy Bagdadem, Jerozolimą, Bejrutem, Guantanamo i Nowym Orleanem spotkałem kilkudziesięciu ludzi, których los stał mi się bliski, a nigdy nie mogłem o nich opowiedzieć. Miałem szczęście pracować ze świetnymi operatorami, którzy wykonują swój zawód o wiele dłużej niż my reporterzy i jeszcze długo będą dla mnie mistrzami, a zawsze wspaniałymi przyjaciółmi. Gdyby nie dziesiątki producentów, którzy pracują 24 godziny na dobę naszej pracy nikt nigdy by nie zobaczył. Ale ich nie zobaczą widzowie żadnej stacji telewizyjnej. Ta książka to opowieść o nich wszystkich, o tym co dzieje się zanim na kamerze zapali się czerwona lampka, co oznacza, że właśnie zaczęła się relację na żywo i o tym co dzieje się, gdy się skończy".