WOJSKA PANCERNE POLSKICH SIL ZBROJNYCH NA ZACHODZIE 1940-1947

Niniejsza publikacja to monografia wojsk pancernych Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie 1940-1947. Jest to studium historyczno-wojskowe poświęcone doktrynie, organizacji, szkoleniu i działaniom bojowym oddziałów (pułków) i jednostek (brygad i dywizji) broni pancernej i kawalerii pancernej utworzonych w Wielkiej Brytanii, Związku Sowieckim, na Środkowym Wschodzie i we Włoszech, a następnie walczących w kampanii włoskiej oraz w kampanii w północno-zachodniej Europie w latach 1944-1945. Jego podstawowym celem jest pogłębienie, usystematyzowanie i zobiektywizowanie dotychczasowego stanu wiedzy na temat nowoczesnego rodzaju broni jakim były wówczas wojska pancerne. Autor odtworzył związki przyczynowo-skutkowe jakie doprowadziły do sformowania w składzie Polskich Sił Zbrojnych oddziałów i jednostek wojsk pancernych, ukazał koncepcje rozwoju tego rodzaju broni oraz założenia ich użycia w poszczególnych formach działań taktycznych. Szczegółowa analiza funkcjonowania poszczególnych oddziałów i jednostek pozwoliła odtworzyć złożony proces szkolenia. Analizie poddano również wszystkie walki, które stoczyły polskie oddziały i jednostki pancerne, co umożliwiło wyciągnięcie ogólnych wniosków w odniesieniu do działań taktycznych realizowanych na poszczególnych szczeblach od pułku przez brygadę do dywizji, w ramach różnorodnych form i rodzajów tych działań. Opracowanie oparte jest na bogatej bazie źródłowej znajdującej się w brytyjskim The National Archives oraz w Instytucie Polskim i Muzeum im. Gen. Sikorskiego w Londynie, a także w zbiorach archiwów krajowych. Niniejsza praca ma charakter pionierski, bowiem w dotychczasowej literaturze przedmiotu brak tak szczegółowego opracowania dotyczącego wojsk pancernych Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.